نئو چگونه کار می کند؟

همه ما در وب 3.0 دوست داریم امور مالی سنتی (TradFi) را به چالش بکشیم و نقاط ضعف آن را برجسته کنیم، اما باید اعتراف کرد که این بخش مشکلی به نام کارمزد تراکنش ندارد. کارمزد تراکنش ها در امور مالی سنتی ناچیز است و افراد حتی به آن اهمیتی نمی دهند.

آیا ما در یک شبیه‌ساز زندگی می‌کنیم؟

فرادید | ایلان ماسک فکر می‌کند که شما وجود ندارید. اما او با شما مشکلِ شخصی ندارد؛ او فکر می‌کند خودش هم وجود ندارد. حداقل نه در آن شکلِ طبیعی که ممکن است وجود‌ داشتن را احساس کنیم. او درعوض فکر می‌کند که ما نرم‌افزار‌های غیرمادی‌ای هستیم که روی یک شبیه‌سازِ کامپیوتری بزرگ در حالِ اجرا شدن است.

به گزارش فرادید، ماسک اظهار می‌کند که احتمالش یک‌ در‌ چندین‌میلیارد است که ما واقعاً در «واقعیتی پایه»، برای مثال در جهانِ فیزیکی، ساکن باشیم. اواخر سال گذشته بود که او در پاسخ به توئیتی درباره سالگردِ بازیِ ویدیوییِ پانگ (پینگ‌پونگ) نوشت: «۴۹ سال بعد، بازی‌ها جهان‌های سه‌بعدیِ عکس‌های واقع‌گرایانه هستند». این روندِ ادامه‌دار درباره واقعیتِ ما چه چیزی می‌گوید؟

این ایده در میان فیلسوفان و برخی دانشمندان رواج یافته و هر روز بر محبوبیت آن افزوده می‌شود. نسخه مدرنِ این ایده بر مبنای مقاله‌ای با عنوانِ «آیا ما در شبیه‌ساز کامپیوتری زندگی می‌کنیم؟» شکل گرفته که یک فیلسوفِ سوئدی به نام نیک بوستروم آن را نوشته است.

او می‌گوید، فرض کنید که در آینده‌ای دور، تمدن‌هایی که به‌لحاظِ فنی بسیار پیشرفته‌تر نئو چگونه کار می کند؟ از تمدنِ ما هستند، علاقه‌مند به اجرای «شبیه‌سازیِ اجدادیِ» موجوداتِ صاحبِ شعور در گذشته کهکشانیِ دورشان باشند. اگر چنین باشد، روزی تعداد ذهن‌های شبیه‌سازی‌شده بسیار بیش‌تر از ذهن‌های واقعی ما خواهد بود. بنابراین، اگر شما حقیقتاً یکی از آن اندک ذهن‌های واقعی در مقابلِ تریلیون‌ها ذهنِ شبیه‌سازی‌شده باشید، قطعاً شگفت‌زده خواهید شد.

این ایده ریشه در تاریخِ بلندِ شک‌گرایی فلسفی (این ایده که ما نمی‌توانیم درباره جهانِ بیرونی از چیزی مطمئن باشیم) و سایر سنت‌ها دارد. شوانگزی، حکیمِ تائوئیست چینی، داستانی تحسین‌شده درباره مردی نوشته که مطمئن نبود مردی است که خواب می‌بیند یک پروانه است یا پروانه‌ایست که خواب می‌بیند یک مرد است.

رنه دکارت فکر می‌کرد که ذهنِ این مرد احتمالاً توسطِ «شیطانِ شرور»، که تمام حس‌هایی که او تجربه می‌کرد را تحتِ کنترل داشت، دستکاری شده است؛ این‌ درحالیست که در قرن بیستم یک فیلسوف آمریکایی به نام هیلاری پاتنم اصطلاحِ «مغز در خمره» را ابداع کرد تا ایده‌ای مشابه را توصیف کند. اما درحالیکه نئو در فیلم ماتریکس (۱۹۹۹) واقعاً یک مغز (یا بهتر بگوییم یک بدنِ به‌تمامی موزدایی‌شده) در یک خمره است، فرضیه شبیه‌سازی می‌گوید که شما در هیچ‌جایی صاحبِ بدنِ فیزیکی نیستید. «شما» صرفاً نتیجه محاسباتِ ریاضی در چندین کامپیوتر بزرگ هستید.

شاید هم همه تمدن‌ها پیش از رسیدن به مرحله شبیه‌سازی خودشان را نابود کنند (شاید لزوماَ آرامش‌بخش نباشد، اما ممکن است) یا شاید تمدن‌های پیشرفته هیچ علاقه‌ای به اجرا کردنِ چنین شبیه‌سازی‌هایی نداشته باشند که با توجه به نوع کار‌هایی که بشر معمولاً انجام می‌دهد ـ مثل توسعه تکنولوژیِ دیپ‌فیک یا تحقیق درباره اینکه چطور می‌توان به پراکندگیِ بیش‌تر ویروس‌ها کمک کرد ـ چنین چیزی عجیب است؛ حتی اگر این کار‌ها ایده‌های بسیار بدی باشند.

فرضیه شبیه‌سازی ممکن است به دلیل ماهیتِ جهان‌گستر آن به مثابه یک تئوری توطئه و همین‌طور به‌مثابه نسخۀ ظاهرا علمیِ آفرینش‌گرایی، برای یک گسترۀ فرهنگی جذابیت داشته باشد. بیگانه‌ای که به شکلی غیرقابل‌تصور پیشرفته است و درحالِ اجرای شبیه‌سازیِ خود از هستیِ ماست، نمی‌تواند از ایده‌های زمینی درباره خدا متمایز باشد. خدایی که قدرتِ مطلق است و هر چیزی که می‌بینیم را آفریده است. اما آیا این خدا، همان خدای بدون مشیت است (کسی که قوانینِ طبیعت را وضع می‌کند، اما درحالیکه خلقت مسیر خود را طی می‌کند خودش را غیب می‌کند) یا یک شخصیتِ مداخله‌گرتر است؟ اگر دومی است، پس شاید منطقی باشد که به نفع آن‌ها رأی بدهیم.

اما پرسش این است که چنین سازنده‌ای را چگونه باید خشنود کرد؟ با در نظر گرفتنِ اینکه شبیه‌ساز دارد ما را برای لذت بردن تماشا می‌کند باید لااقل برایش سرگرم‌کننده باشیم. این نوع استدلال ممکن است تلویحاً به ما بگوید که، برای مثال، وظایف افراد می‌تواند چیز‌هایی شبیه تبدیل شدن به قاتلین سریالی، یا تبدیل سیاره مریخ به مکانی برای سکونت انسان‌ها یا خریدنِ توئیتر باشد.

رابین هَنسون، اقتصاد‌دادن، در مقاله‌ای که در سال ۲۰۰۱ به نگارش درآورده درباره ایدۀ «چگونه در شبیه‌ساز زندگی کنیم»، می‌گوید: «بامزه، ظالم، وحشی، فریبنده، عجیب، رقت‌انگیز، قهرمان .. در یک کلمه «متأثرکننده» باشید. اگر زندگی در یک شبیه‌ساز ممکن باشد، پس معادلش آن است که باید به هر چیز دیگری کم‌تر اهمیت بدهید.» او نتیجه‌گیری می‌کند: «باید در لحظه حال زندگی کنید.»

یک واکنشِ رایجِ ناامید‌کننده به این ایده که ما ممکن است شبیه‌سازی‌شده باشیم، این است که چنین چیزی زندگی‌مان را بی‌معنی می‌کند و اینکه هر چیزی که می‌بینیم یا تجربه می‌کنیم «واقعی» نیست. دیوید چالمرز، فیلسوف استرالیایی، در آخرین کتابش با عنوان «واقعیت پلاس: جهان‌های مجازی و مشکلِ فلسفه»، علیه این ایده استدلال می‌کند.

از نظر او میزِ دیجیتالی‌ای که در واقعیتِ مجازی قرار دارد یک میزِ واقعی است. این حقیقت که این «میز» با صفر‌ویک‌های دیجیتالی درست شده و قرار دادنِ آن در مقابلِ میزی که با بسته‌های موج کوآنتوم ساخته شده است، باعث نمی‌شود که میز دیجیتالی کم‌تر از میزِ واقعی، واقعی باشد. درحقیقت، برخی از نظریه‌های تخصصیِ فیزیک، معتقدند که بهرحال خودِ «واقعیت» در طبیعت نئو چگونه کار می کند؟ در کوآنتومِ پایه محاسباتی یا ریاضیاتی است.

بااین‌اوصاف، آیا دلیل خوبی برای باور به استدلال شبیه‌سازی وجود دارد؟
چالمرز استدلال می‌کند که حداقل از تکرار‌های پیشین شک‌گرایانی مانند دکارت که از شیطانِ شرور صحبت می‌کردند، محتمل‌تر است، زیرا حداقل ما الان نمونه‌های عملیِ اولیه (بازی‌های ویدیویی و واقعیت مجازی) را داریم که به ما نشان می‌دهند شبیه‌سازی چگونه ممکن است کار کند.

دیگران حدس می‌زنند که ممکن است سرنخ‌هایی برای این حقیقت وجود داشته باشد که جهانِ ما یک شبیه‌سازیِ پنهان‌شده در همان پارچۀ «واقعیت» است و می‌توانیم این را با تحقیق نشان دهیم. درحقیقت، آزمایش‌هایی انجام شده که با قطعیتِ بالا می‌گوید پاسخ به این مسائل را می‌توان پیدا کرد.

اما نه خیلی سریع. به یاد داشته باشید که ما نمی‌دانیم هدف از شبیه‌سازی چه می‌تواند باشد. ممکن است که از نظر آن‌ها، بازی این نباشد که ما را به عنوان یک سریالِ آبکی تماشا کنند، بلکه بازی این است که ببینند چقدر طول می‌کشد تا انسان‌های شبیه‌سازی‌شده اثبات کنند که شبیه‌سازی شده‌اند. در این نقطه، بازی تمام می‌شود و شبیه‌سازی خاموش می‌شود. پس شاید بهتر باشد که هرگز نفهمیم.

نام ریلمی جی تی نئو 4 در وب‌سایت ریلمی ظاهر شد

به‌نظر می‌رسد که شرکت ریلمی در حال‌ حاضر مشغول به توسعه جانشین گوشی پرچمدار GT Neo 3 خود با عنوان ریلمی جی تی نئو 4 جهت عرضه به بازار است.

همان طور که می‌دانید شرکت ریلمی چندی پیش و در ماه مارس 2022، گوشی هوشمند Realme GT Neo 3 خود را در چین عرضه کرد. این گوشی با داشتن مشخصات و ویژگی‌های برتر و قیمت مناسب از گوشی‌های هوشمند پرچمدار مقرون به صرفه و پر طرفدار به حساب می‌آید.

اکنون، به نظر می‌رسد که شرکت ریلمی در حال کار بر روی جانشین گوشی محبوب GT Neo 3 باشد چرا که افشاگر معروف، Mukul Sharma امروز با انتشار پستی در توییتر اعلام کرده که گوشی Realme GT Neo 4 در وب سایت‌های رسمی منطقه‌های چین و هند این شرکت مشاهده شده است.

مشاهده نام ریلمی جی تی نئو 4 در وب‌سایت ریلمی

متاسفانه در حال حاضر هیچ گونه اطلاعاتی در زمینه تاریخ و زمان دقیق عرضه این گوشی و یا مشخصات آن وجود ندارد. با این حال، می‌توان با اطمینان گفت که گوشی GT Neo 4 در مقایسه با مدل قبلی خود یعنی گوشی GT Neo 3 از بهبود و ارتقا در تمامی مشخصات برخوردار خواهد بود. بنابراین پیش از رونمایی رسمی GT Neo 4 بهتر است مروری بر روی مشخصات و ویژگی‌های مدل قبلی این گوشی داشته باشیم.

گوشی ریلمی GT Neo 3 دارای یک صفحه نمایش 6.7 اینچی از نوع AMOLED با وضوح و رزولوشن فول اچ دی پلاس و نرخ نوسازی 120 هرتزی است. این محصول به چیپست دایمنسیتی 8100، رم LPDDR5 و حافظه داخلی UFS 3.1 مجهز شده است. برای امنیت کاربران نیز یک اسکنر اثر انگشت در صفحه نمایش قرار داده شده است.

در پنل پشتی این گوشی دوربین اصلی 50 مگاپیکسلی سونی IMX766 به همراه یک دوربین فوق عریض 8 مگاپیکسلی و یک دوربین ماکرو 2 مگاپیکسلی قرار دارد. در جلوی جی تی نئو 3 نیز یک دوربین 16 مگاپیکسلی برای ثبت تصاویر سلفی تعبیه شده است.

GT Neo 3 از رابط کاربری ریلمی UI 3.0 مبتنی بر سیستم عامل اندروید 12 استفاده می‌کند. انرژی مورد نیاز این دستگاه نیز از طریق باتری 4500 / 5000 میلی آمپر ساعتی با پشتیبانی از شارژ سریع 80 / 150 واتی تامین می‌شود.

نظر شما کاربران تکراتو درباره گوشی هوشمند ریلمی جی تی نئو 4 چیست؟ دیدگاه خود را در بخش نظرات با تکراتو به اشتراک بگذارید و اخبار تکنولوژی را با ما دنبال کنید.

موتورولا گوشی اج 30 فیوژن را در کنار اج 30 نئو معرفی کرد

موتورولا امروز از جدیدترین گوشی‌های خود به نام اج 30 فیوژن و اج 30 نئو رونمایی کرد. در ادامه با ما همراه باشید تا با مشخصات این مدل‌ها بیشتر آشنا شویم.

موتورولا اج 30 فیوژن | Motorola Edge 30 Fusion

این گوشی دارای یک نسخه آبی نپتونی با پنل پشتی چرم مصنوعی بوده و علاوه بر این سه رنگ دیگر نیز دارد که پنل پشتی آن‌ها از جنس شیشه ساخته شده است.

اج 30 فیوژن از یک نمایشگر ۶.۵۵ اینچی فول اچ‌دی پلاس P-OLED با نرخ نوسازی ۱۴۴ هرتز بهره می‌برد و از این بابت تفاوتی با گوشی اج 30 اولترا ندارد.

کار پردازش این گوشی را تراشه اسنپ‌دراگون ۸۸۸ پلاس بر عهده دارد که در کنار ۸/۱۲ گیگابایت رم و ۱۲۸/۲۵۶/۵۱۲ گیگابایت حافطه داخلی UFS 3.1 عمل خواهد کرد.

دوربین‌های پشت این گوشی شامل یک دوربین اصلی ۵۰ مگاپیکسلی با گشودگی دیافراگم 1/1.55 اینچ، یک دوربین فوق عریض ۱۳ مگاپیکسلی و یک دوربین عمقی ۲ مگاپیکسلی می‌شوند. برای دوربین سلفی هم از یک سنسور ۳۲ مگاپیکسلی با گشودگی دیافراگم‌ 1/2.8 استفاده شده است. ‌

موتورولا اج 30 فیوژن انرژی خود را از یک باتری ۴۴۰۰ میلی‌آمپرساعتی تامین می‌کند که با سرعت ۶۸ وات تغذیه خواهد شد و در عرض ۱۰ دقیقه به میزان ۵۰ درصد شارژ خواهد شد.

این گوشی از امروز به قیمت ۶۰۰ یورو قابل خرید است و در رنگ‌های خاکستری، سفید، طلایی و آبی نپتونی قابل دسترس خواهد بود.

موتورولا اج 30 نئو | Edge 30 Neo

این گوشی با همکاری شرکت Pantone ساخته شده و تمرکز آن روی زیبایی است. رنگ‌بندی این مدل شامل Aqua Foam, Black Onyx, Ice Palace و Very Peri می‌شوند که رنگ آخری یک رنگ بنفش خاص است که به‌عنوان رنگ سال ۲۰۲۲ شرکت Pantone انتخاب شده است.

اج 30 نئو‌ از یک نمایشگر ۶.۲۸ اینچی pOLED با نرخ ۱۲۰ هرتز بهره می‌برد و در دال آن از تراشه اسنپ‌دراگون 695 5G و یک باتری ۴۰۲۰ میلی‌آمپرساعتی با سرعت شارژ ۶۸ وات استفاده شده است.

‌در پشت این گوشی از یک دوربین اصلی ۶۴ مگاپیکسلی با قابلیت لرزشگیر اپتیکال در کنار یک دوربین فوق عریض۱۳ مگاپیکسلی استفاده شده و دوربین سلفی آن یک سنسور ۳۲ مگاپیکسلی است.

این گوشی در روزهای آینده به قیمت ۳۷۰ یورو عرضه خواهد شد و شما امکان انتخاب بین چهار رنگ‌ زیبای آن را خواهید داشت.

ارز دیجیتال نئو چیست ؟

Neo خود را یک اکوسیستم «به سرعت در حال رشد و توسعه» می‌داند که هدف آن تبدیل شدن به پایه‌ای برای نسل بعدی اینترنت است. اقتصاد جدیدی که در آن پرداخت‌های دیجیتالی، هویت‌ها و دارایی‌ها گرد هم می‌آیند. برای آشنایی با رمز ارز نئو مقاله ارز دیجیتال نئو چیست را تا انتها مطالعه کنید.

ارز دیجیتال نئو (NEO) چیست؟

پلتفرم نئو NEO خود را به عنوان شبکه توزیع شده برای اقتصاد هوشمند تعریف کرده است. منظور ما از اقتصاد هوشمند، دارایی های دیجیتال با هویت دیجیتال است که توسط قراردادهای هوشمند پشتیبانی می‌شود. این پروژه در ابتدا با نام Antshares شناخته می‌شد. زمانی که در فوریه 2014 راه اندازی شد، تصور می‌کردند که اولین بلاکچین عمومی چین باشد. این پلتفرم منبع باز متعاقباً سه سال بعد به Neo تغییر نام داد.

برای خرید و فروش ارز دیجیتال نئو می توانید از خدمات ایرانیکارت استفاده کنید.

خرید و فروش ارز دیجیتال نئو

تیم پشتیبان این پروژه علاوه بر ایجاد یک جامعه جهانی از توسعه دهندگان که زیرساخت‌های جدیدی را برای شبکه ایجاد می‌کنند و موانع ورود را کاهش می‌دهند، ابتکار EcoBoost را اجرا می‌کنند که برای تشویق مردم به ساخت برنامه‌های غیرمتمرکز و قراردادهای هوشمند بر روی بلاک چین طراحی شده است. این پروژه اغلب به نسخه چینی شبکه اتریوم تشبیه شده است.

بنیان گذاران نئو چه کسانی هستند؟

بنیان گذاران Neo، دا هونگفی و اریک ژانگ هستند. هر دو به عنوان روسای بنیاد نئو فعالیت می‌کنند که هدف آن ترویج پذیرش بلاکچین است.

فناوری و نحوه عملکرد NEO چیست؟

اقتصاد هوشمندی که NEO در مورد آن صحبت می‌کند به عنوان ترکیبی از دارایی‌های دیجیتال، هویت دیجیتال و قراردادهای هوشمند تعریف می‌شود. وقتی این سه گزینه با هم کار می‌کنند، یک اقتصاد هوشمند را تشکیل می‌دهند. نئو می‌خواهد انتقال دارایی‌های سنتی به دارایی‌های دیجیتال را ترویج کند. این دارایی‌ها غیرمتمرکز و فرآیند انتقال آن‌ها از طریق قرارداد هوشمند انجام می‌شود. هویت دیجیتال یک برچسب الکترونیکی برای افراد یا شرکت‌ها است که می‌توان آن دارایی‌ها را به آن‌ها نسبت داد.

قرارداد هوشمند قطعه‌ای از کد است که زمانی که معیارهای خاصی برآورده می‌شود، خودش عمل می‌کند. آن‌ها در توزیع دارایی‌های دیجیتال مؤثر هستند زیرا نیاز به شخص ثالث یا واسطه را از بین می‌برند. به این ترتیب، با استفاده از قراردادهای هوشمند می‌توان تراکنش‌های غیرمتمرکز واقعی ایجاد کرد. به عبارت دیگر، هیچ عنصر اعتماد مورد نیاز در معامله وجود ندارد، زیرا قرارداد هوشمند پس از برآورده شدن شرایط آن، همیشه دارایی‌ها را به درستی منتقل می‌کند.

بنابراین، ایده آن از اقتصاد هوشمند ترکیبی از این سه مفهوم است که هویت دیجیتال افراد و شرکت‌های عادی را قادر می‌سازد تا از طریق قراردادهای هوشمند ایمن و مطمئن با یکدیگر تعامل داشته باشند و دارایی‌های دیجیتال را مبادله کنند.

این شبکه دو توکن دارد. اولین مورد، NEO، رمز ارزی است که در واقع می‌توانید آن را خریداری کنید. این توکن غیر قابل تقسیم است، به این معنی که برخلاف برخی دیگر از ارزهای دیجیتال، کوچکترین واحد آن همیشه 1 خواهد بود. 100 میلیون واحد از آن موجود است و دیگر ساخته نخواهد شد. NEO دومین توکن یعنی GAS را تولید می‌کند. توکن‌های GAS مجزا هستند و برای پرداخت تراکنش‌ها در شبکه و همچنین اجرای Dapps استفاده می‌شوند. توکن‌های GAS قابل تقسیم هستند و توسط یک الگوریتم فروپاشی تولید می‌شوند.

ویژگی‌های ارز دیجیتال NEO چیست؟

• یکی از نقاط منحصر به فرد بلاک چین نئو، توسعه مستمر آن است که به اطمینان از اینکه قادر به مقابله با افزایش ناگهانی تقاضا است، کمک می‌کند. این پروژه Neo 3.0 را توسعه داده است. این مورد امنیت شبکه را افزایش می‌دهد و امکان پردازش تعداد بیشتری تراکنش در ثانیه را فراهم می‌کند.
• برخلاف بسیاری از بلاک چین‌های دیگر، این شبکه دارای دو توکن بومی است؛ NEO و GAS. در حالی که NEO به عنوان یک توکن سرمایه‌گذاری عمل می‌کند و به مردم اجازه می‌دهد در رای‌گیری‌های مربوط به بهبود بلاک چین شرکت کنند، GAS برای پرداخت هزینه تراکنش‌هایی که در شبکه تکمیل می‌شوند استفاده می‌گردد.
• تعداد کمی از پروژه‌های بلاک چین نیز به اندازه نئو دارای صندوق توسعه هستند. EcoBoost در سال 2019 راه اندازی شد و به عنوان ابتکاری معرفی شد که «پشتیبانی کامل چرخه عمر از پروژه‌های با پتانسیل بالا» از جمله کمک‌های مالی، پشتیبانی فنی و تبلیغات در رسانه‌های اجتماعی را ارائه می‌دهد.

اقتصاد هوشمند، یکی از مزایای عمده رمز ارز نئو است. با دیجیتالی کردن دارایی‌های سنتی، به دلیل قرار گرفتن در زنجیره بلوکی، می‌توان تمام مزایا و امنیت یک دارایی دیجیتال معمولی را به آن‌ها داد.

نئو با اکثر زبان‌های برنامه‌نویسی سازگار است. این امر شبکه NEO را برای توسعه دهندگان مطلوب‌تر می‌کند و در نتیجه پتانسیل آن را برای پذیرش و رشد افزایش می‌دهد.

تراکنش‌های سریع؛ نئو می‌تواند بیش از 10000 تراکنش در ثانیه را در مقایسه با یکی از رقبای خود، اتریوم که تنها می‌تواند حدود 15 تراکنش را انجام دهد، پردازش کند.

توسط دولت چین و همچنین شرکت‌های عظیمی مانند علی بابا حمایت می‌شود. در حالی که این امر ممکن است حاکمیت درک شده آن را به خطر بیندازد اما در واقع به محبوبیت آن در چین بسیار کمک کرده است، زیرا حمایت دولت مشروعیت بخشی داشته است.

امنیت شبکه نئو چگونه است؟

نئو از قابلیت تحمل خطای بیزانسی (Delegated Byzantine Fault Tolerance) استفاده می‌کند و تخمین زده می‌شود که بلاک چین آن قادر به پردازش هزاران تراکنش در ثانیه باشد. به گفته نئو، مکانیسم dBFT از الگوریتم عملی تحمل خطا بیزانسی الهام گرفته شده است. با توجه به اینکه هر دو مکانیسم اجماع به دارندگان توکن اجازه می‌دهند به نمایندگانی که تراکنش‌ها را پردازش می‌کنند رأی دهند، چند شباهت با اثبات سهام واگذار شده وجود دارد. از طریق dBFT، تا زمانی که حداقل دو سوم نمایندگان به اجماع برسند، بلوک‌ها به بلاک چین اضافه می‌شوند که این امر به جلوگیری از تضعیف عملکرد روان شبکه کمک کند.

از کجا می‌توان رمز ارز نئو NEO خرید؟

NEO را می‌توان در تعدادی از صرافی‌های ارز دیجیتال خریداری کرد. اکثر مردم رمز ارز نئو NEO را در Kucoin ،Binance ،Poloniex و HitBTC خریداری می‌کنند اما توسط برخی از پلتفرم‌ها مانند Coinbase پشتیبانی نمی‌شود. بسیاری از صرافی‌ها جفت‌های معاملاتی بیت کوین، اتریوم و یا استیبل کوین را برای خرید رمز ارز نئو ارائه می‌دهند. شایان ذکر است که ساده ترین راه برای خرید و فروش رمز ارز نئو با ریال استفاده از خدمات ایرانیکارت می‌باشد.

کیف پول ارز دیجیتال نئو NEO

انواع مختلفی از کیف پول ارز دیجیتال برای توکن‌های NEO وجود دارد. نوع کیف پول NEO که انتخاب می‌کنید، مزایای متفاوتی را برای شما به ارمغان می‌آورد. برخی از آن‌ها مانند کیف پول های سخت افزاری امنیت بیشتری را ارائه می‌دهند. برخی از کیف پول‌ها حتی به شما اجازه می‌دهند تا توکن‌های GAS را با NEO خود در حالی که در کیف شما هستند، تولید کنید. انواع کیف پول ها برای ذخیره ارز دیجیتال نئو را در لیست زیر مشاهده می کند.

استخراج ارز دیجیتال نئو Neo

رمز ارز نئو NEO قابل استخراج نیست. یک عرضه ثابت 100 میلیون توکن وجود دارد و به این ترتیب تنها راه برای به دست آوردن توکن، خرید آن در بورس است. از آن جایی که از سیستم اثبات سهام برای اعتبارسنجی تراکنش‌ها استفاده می‌کند، می‌توانید با گذاشتن توکن‌های خود برای اعتبارسنجی تراکنش‌های دیگران به جای استخراج مانند آنچه در سیستم اثبات کار دیده می‌شود، NEO کسب کنید.

آیا NEO ارزش سرمایه‌گذاری را دارد؟

همانطور که در مقاله ارز دیجیتال نئو چیست خواندید، هدف نئو تبدیل شدن به پایه‌ای برای نسل بعدی اینترنت است. پاسخ به این سؤال دشوار است زیرا تقریباً به طور کامل به وضعیت مالی و اهداف شما بستگی دارد. اگر به شبکه NEO، برنامه‌های کاربردی آن و پتانسیل‌های آینده آن علاقه دارید، خرید مقداری از توکن‌های NEO برای تعامل با شبکه ارزش سرمایه‌گذاری شما را دارد. با این حال، به عنوان یک فرصت سرمایه‌گذاری خالص، باید کمی احتیاط کرد.

ارزهای دیجیتال یک ابزار سرمایه‌گذاری بی‌ثبات هستند و می‌توانند در معرض تغییرات روزانه زیادی در قیمت باشند. بنابراین امکان از دست دادن پول در سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال وجود دارد. همانطور که گفته شد، شما همیشه باید قبل از سرمایه‌گذاری در NEO و سایر ارزهای دیجیتال تحقیقات کافی انجام دهید و مطمئن شوید که هرگز بیش از حدی که می‌توانید از دست بدهید، سرمایه‌گذاری نکنید.

کارمزد تراکنش؛ چه راهکارهایی برای پرداخت کم تر کارمزد وجود دارد؟

کاربران شبکه های محبوب مانند بیت کوین و اتریوم در زمان افزایش تقاضا برای این شبکه ها، با مشکل افزایش شدید کارمزد تراکنش ها مواجه می شوند. با این حال، پروتکل ها، پلتفرم ها و روش هایی وجود دارند که کاربران با استفاده از آنها می توانند کارمزد تراکنش های خود را کاهش دهند.
کارمزد تراکنش چیست و به چه عواملی بستگی دارد؟

کارمزد تراکنش چیست؟

کارمزد تراکنش هزینه ای است که کاربران برای ارسال یک تراکنش یا تعامل با یک قرارداد هوشمند در شبکه بلاک چین می پردازند. در حالی که هزینه گس به کارمزد تراکنش در هر بلاک چین اشاره دارد، این اصطلاح عمدتا برای توصیف کارمزد تراکنش در شبکه اتریوم استفاده می شود.
قرارداد هوشمند چیست؟

کارمزد تراکنش به صورت کسر کوچکی از ارز رمزنگاری بومی شبکه پرداخت می شود. برای مثال، کاربران در شبکه بیت کوین کارمزد انجام تراکنش را به ساتوشی (کسری بسیار کوچک از بیت کوین) و در شبکه اتریوم به gwei پرداخت می کنند.

به دو دلیل مهم کاربران باید هنگام ارسال تراکنش کارمزد پرداخت کنند. اول این که برای تامین امنیت شبکه باید مبلغی را به ماینرها یا اعتبارسنج ها (معروف به نود) پرداخت کنید. بلاک چین های اثبات کار دارای ماینرهایی هستند که با استفاده از قدرت محاسباتی خود الگوریتم های پیچیده را حل کرده و تراکنش ها را تایید می کنند. در مقابل، بلاک چین های اثبات سهام اعتبارسنج هایی دارند که توکن های خود را برای ایمن کردن شبکه، استیکینگ می کنند.
الگوریتم اثبات کار یا PoW چیست و چگونه کار می کند؟
الگوریتم اثبات سهام یا PoS چیست؟

نودهای اعتبارسنج در ازای ایمن نگه داشتن شبکه و اطمینان از عدم انجام تراکنش های تقلبی، کارمزد تراکنش را دریافت می کنند. اعتبارسنج های شبکه این امکان را برای بلاک چین فراهم می کنند تا به صورت غیرمتمرکز و بدون نیاز به نهادهای متمرکز عمل کند. آنها همچنین اطمینان می دهند که هیچ گونه فعالیت مخربی در شبکه انجام نمی شود.

دلیل دوم پرداخت کارمزد توسط کاربران، فعال کردن عملیات قراردادهای هوشمند است. این قراردادها برنامه هایی هستند که پس از برآورده شدن شرایط خاص به طور خودکار اجرا می شوند. برای مثال، یک قرارداد هوشمند ممکن است طوری برنامه ریزی شود که توکن ها یا یک توکن NFT را پس از دریافت وجه یا پس از گذشت مدت زمان مشخصی آزاد کند. درست مانند کاربران، قراردادهای هوشمند نیز باید کارمزد بپردازند، چون آنها تراکنش ها را ارسال می کنند.
چگونه یک توکن NFT بسازیم؟

چرا کارمزد تراکنش ها افزایش می یابد؟

کارمزد تراکنش ثابت نیست و براساس متغیرهای زیادی تغییر می کند. یکی از این متغیرها سرعت است؛ به این معنی که نودها تراکنش های دارای کارمزد بالا را در اولویت قرار می دهند و سریع تایید می کنند. از سوی دیگر، تایید تراکنش هایی که کارمزد پایین تری دارند، بیشتر طول می کشد، چون آنها در اولویت نیستند.

اکثر پلتفرم های محبوب (مانند کیف پول ها و صرافی ها) کارمزد یک تراکنش را از پیش، روی سطح متوسط تعیین می کنند. با این حال، کاربران می توانند کارمزد را تغییر دهند. آنها برای انجام فوری تراکنش می توانند کارمزد را افزایش دهند و برای صرفه جویی در هزینه ها، آن را کاهش دهند. انتخاب کارمزد پایین تر باعث طولانی تر شدن روند تایید تراکنش آنها می شود.

عرضه و تقاضا بزرگ ترین عامل در کارمزد بالای تراکنش ها است. هنگامی که یک شبکه بلاک چین با افزایش تقاضا برای انجام تراکنش ها روبرو می شود، کارمزد به طور طبیعی افزایش می یابد، چون عرضه کم تر می شود. این باعث می شود تا نودها تراکنش های دارای کارمزد بالا را زودتر تایید کنند و کاربران برای این که تراکنش هایشان برای تایید در اولویت قرار گیرند، کارمزد را افزایش می دهند. این منجر به جهش قابل توجه کارمزد در شبکه می شود. برای مثال، تصور کنید که متوسط کارمزد تراکنش در یک شبکه 3 دلار است، اما شبکه شلوغ است. بنابراین، بسیاری از کاربران کارمزد 10 دلار را برای تراکنش خود تعیین می کنند. دلایل این کار می تواند شامل یک عرضه اولیه سکه یا عرضه NFT باشد که همه در تلاش برای ورود به آن هستند.

با این حال، تقاضا همچنان افزایش می یابد و زمان تایید تراکنش های دارای کارمزد 10 دلار نیز طولانی می شود. بنابراین، کاربران شروع به پرداخت کارمزد 15 دلاری و سپس 25 و 50 دلاری و غیره می کنند. علاوه نئو چگونه کار می کند؟ بر این، ممکن است ابزارها و محصولات زیادی (مانند عرضه NFTها، ییلد فارمینگ، وام دهی، استقراض، دیفای و غیره) وجود داشته باشند و این می تواند تقاضا برای تراکنش در بخش های مختلف را افزایش دهد. در ماه مه هزینه گس شبکه اتریوم به بالای 450 دلار رسید و دلیل آن راه اندازی پلتفرم Otherside و فروش توکن های غیرمثلی Otherdeed بود.

ایوو گئورگیف، مدیرعامل کیف پول ارز رمزنگاری Ambire، می گوید:

همه ما در وب 3.0 دوست داریم امور مالی سنتی (TradFi) را به چالش بکشیم و نقاط ضعف آن را برجسته کنیم، اما باید اعتراف کرد که این بخش مشکلی به نام کارمزد تراکنش ندارد. کارمزد تراکنش ها در امور مالی سنتی ناچیز است و افراد حتی به آن اهمیتی نمی دهند.

گئورگیف در ادامه می گوید حالا تصور کنید وارد وب 3.0 شده اید و در مواقع شلوغ باید برای معامله توکن هایی به ارزش 150 دلار 30 دلار کارمزد پرداخت کنید. با توجه به این که تراکنش ها در ارز رمزنگاری به مراتب بیشتر از بخش سنتی هستند، مهم است که هزینه های گس به اندازه کافی پایین باشند تا بتوان 1 میلیارد کاربر بعدی را به راحتی جذب بازار ارز رمزنگاری کرد.

اساسا، زمانی که تقاضای زیادی وجود دارد، کاربران برای اطمینان از انجام تراکنش هایشان، مایل هستند کارمزد بالاتری پرداخت کنند. با افزایش کارمزد تراکنش، سایر کاربران کارمزد بالاتری را نسبت به کاربران قبلی در نظر می گیرند تا تراکنش هایشان زودتر تایید شوند. به مرور زمان، این کار باعث افزایش کلی کارمزد تراکنش ها در شبکه بلاک چین می شود.

آنتونی جورجیادس، از بنیانگذاران شبکه Pastel، می گوید:

کارمزد پایین تر منعکس کننده ازدحام کم تر و سختی پایین تر در شبکه بلاک چین است و به کاربران اجازه می دهد تا تراکنش های ارزان تر انجام دهند. علاوه بر این، با کاهش هزینه های گس، هزینه خرید و فهرست دارایی های ارز رمزنگاری نیز کاهش می یابد.

جورجیادس می افزاید، کارمزد بالا همچنین یک عامل بازدارنده برای کاربران جدید و فعلی است که نمی خواهند مبالغ گزافی را برای کارمزد هزینه کنند. پایین نگه داشتن کارمزد (هزینه های گس) مهم است.

راه حل های فعلی برای کارمزد بالای تراکنش‌ها

پروتکل های مختلفی در واکنش به کارمزد بالای تراکنش ها (که معمولا در زمان شلوغی شبکه رخ می دهد) ایجاد شده اند. یکی از محبوب ترین راه حل ها، پلتفرم های لایه دو است.
تفاوت بلاک چین لایه یک و لایه دو چیست؟

پلتفرم های لایه دو بر روی بلاک چین اصلی (لایه یک) کار می کنند و بخشی از تراکنش ها را می گیرند و در خارج از شبکه اصلی تایید می کنند. راه حل لایه دو با تایید تراکنش ها در یک شبکه جداگانه، فشار روی بلاک چین اصلی را کاهش می دهد، از ازدحام آن جلوگیری می کند، کارمزد را پایین نگه می دارد و سرعت را بالا می برد. خود شبکه های لایه دو کارمزد بسیار پایین و سرعت بالاتری دارند. شبکه لایتنینگ، محبوب ترین پلتفرم لایه دو است که به مقیاس پذیری شبکه بیت کوین کمک می کند. پالیگان یکی دیگر از راه حل های لایه دو برای شبکه اتریوم است.
شبکه لایتنینگ(Lightening) چیست؟

یکی دیگر از راه حل های لایه دو محبوب، رول آپ های اثبات با دانش صفر است. این نوع راه حل گروهی از تراکنش ها را از شبکه اصلی می گیرد و به یک تراکنش واحد تبدیل می کند، سپس آن را تایید کرده و اثبات تایید را به شبکه اصلی برمی گرداند. رول آپ های اثبات با دانش صفر، بلاک چین اتریوم را قادر می سازند تا کارمزد تراکنش پایین تری داشته باشد، ظرفیت تراکنش ها را افزایش دهد و آنها را به دلیل کاهش فشار در شبکه اصلی، سریع تر پردازش کند.

پروتکل ها و کیف پول ها نیز اقداماتی را برای کاهش کارمزد تراکنش ها انجام داده اند. برای مثال، کیف پول Ambire دارای ویژگی “Gas Tank” است که به کاربران این امکان را می دهد تا با پیش پرداخت، کارمزد تراکنش را کاهش دهند. این کار با استفاده از اعتبارات برای پرداخت هزینه های گس فعلی و انجام تراکنش در آینده صورت می گیرد. برای مثال، اگر هزینه گس در حال حاضر پایین باشد، کاربر می تواند با استفاده از کارمزد فعلی، تراکنش را پیش پرداخت کند و آن را در آینده ارسال کند. کاربران همچنین می توانند از ارزهای پایدار مانند تتر (USDT) یا یو اس دی کوین (USDC) برای پرداخت هزینه های گس استفاده کنند.

روش های مختلف برای کاهش کارمزد تراکنش‌ها

راه های مختلفی وجود دارند که کاربران می توانند به صورت دستی کارمزد را کاهش دهند و در هزینه های خود صرفه جویی کنند. یکی از این راه ها، زمان بندی تراکنش ها برای دوره هایی که فعالیت در شبکه پایین است و شلوغ نیست. Etherscan متوسط هزینه های گس و همچنین بالاترین و پایین ترین مقدار آن را برای شبکه اتریوم نشان می دهد. کاربران می توانند زمانی که هزینه های گس در پایین ترین حد خود است، تراکنش ها را ارسال کنند تا از کاهش کارمزد سود ببرند.

بسته به کیف پول یا صرافی، کاربران می توانند به صورت دستی کارمزدی را که برای تراکنش ها می پردازند کاهش دهند. البته، این کار می تواند موجب تاخیر در تایید تراکنش آنها شود، چون همانطور که در بالا گفته شد، نودها تراکنش های دارای کارمزد بالاتر را در اولویت قرار می دهند. اگر کاربران کارمزد را بیش از حد پایین در نظر بگیرند، زمان تایید تراکنش آنها طولانی تر می شود. این رویکرد بهتر است در زمان فعالیت بالای شبکه و برای تراکنش ها غیر فوری اتخاذ شود. تراکنش های زمان بندی شده جایگزین بهتری است.