سهام ترجیحی چیست؟

راهکار بهینه جایگزین ارز ترجیحی چیست؟

بخش عظیمی از ارز ۴۲۰۰ تومانی نصیب رانت‌خواران می‌شود و ارز ۴۲۰۰ تومانی عملاً بی‌فایده بوده است. بهتر است یارانه به خود مصرف‌کننده داده شود؛ با حذف ارز ترجیحی انگیزه تولیدکنندگان داخلی بیشتر خواهد شد.

سرویس اقتصادی مشرق- اختصاص ارز ۴۲۰۰ تومانی به واردکنندگان کالاهای اساسی که با هدف کنترل قیمت‌ها و حمایت از اقشار کم‌درآمد صورت پذیرفت، مدتی است که با اما و اگرهای فراوانی از سوی صاحبنظران سیاسی و اقتصادی مواجه شده و عوارض نامطلوب این سیاست ارزی مورد انتقاد جدی قرار گرفته است. به نظر می‌رسد فقدان نظارت کافی و اجرای ناقص و نادرست این سیاست مانع از تحقق اهداف اولیه طرح شده و زمینه مساعدی را برای ثروت‌اندوزی سودجویان و فرصت‌طلبان فراهم ساخته است. برای بررسی بیشتر این موضوع به سراغ دکتر علی جدی نماینده شیروان در مجلس رفتیم و دیدگاه وی را در این زمینه جویا شدیم.

این نماینده مجلس معتقد است که باید ارز ۴۲۰۰ تومانی را حذف کرد و در توضیح دلایل خود می‌گوید: «متأسفانه یارانه تخصیص‌یافته به کالاهای مشمول ارز ۴۲۰۰ تومانی تا بخواهد به دست مصرف‌کننده نهایی برسد، کلاً از بین می‌رود و در نتیجه کالا با قیمت آزاد به دست مردم می‌رسد. اگر هم بخش اندکی از این یارانه نصیب مصرف‌کنندگان شود، مطمئناً بخش عظیمی از آن گرفتار سوءاستفاده رانت‌خواران خواهد شد. به همین دلیل ما معتقد به حذف این سیاست بودیم اما دولت گذشته چنین اعتقادی نداشت و دولتمردان سابق در این زمینه با مجلس اختلاف نظر داشتند. مجلس هم برای شش ماه اول سال قبول کرد و قرار بود این ارز در شش ماه دوم حذف شود. دولت جدید هم راهکارها و پیشنهاداتی داشت که قرار شد در قالب لایحه‌ای به مجلس بفرستند.»

وی ادامه داد: «از نظر ما اگر قرار است کمکی به مردم بشود، بهتر است سهام ترجیحی چیست؟ در انتهای زنجیره که نزدیک به مردم است، حمایت‌های لازم صورت پذیرد و یارانه به خود مصرف‌کننده داده شود تا هم مصرف‌کننده متوجه این کمک دولت شود و هم رانت‌ها و امضاهای طلایی که در مسیر واردات تا توزیع وجود دارد، قطع شود. البته ما نظارت هم در کشور تعریف کردیم اما نظارت هم جواب نمی‌دهد و یارانه‌ها متوجه مصرف‌کنندگان نمی‌شود. به عبارت دیگر الآن ارز ۴۲۰۰ تومانی عملاً بی‌فایده است و باید در گام اول اصلاح شده و به تدریج حذف شود.»

عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس درباره نگرانی‌های مطرح‌شده پیرامون آثار تورمی حذف ارز ترجیحی و آسیب دیدن احتمالی اقشار کم‌درآمد جامعه اظهار داشت: «سهم این کالاها در سبد خانوار مشخص است. دولت هم برای رفع این نگرانی می‌تواند یارانه‌ها ‌را به گونه‌ای مدیریت و پرداخت کند که در انتهای زنجیره به دست مصرف‌کننده برسد و مردم از افزایش احتمالی قیمت کالاها آسیب نبینند. در حال حاضر هیچ راهی جز حذف ارز ترجیحی وجود ندارد. در همین شش ماه اول سال هشت میلیارد دلار برای تأمین کالاهای اساسی اختصاص داده شده است که با احتساب اختلاف ۴۲۰۰ تومان تا ۲۷۰۰۰ تومان به ازای هر دلار بیست ‌و سه هزار تومان یارانه پنهان پرداخت شده و در این هفت ماه نزدیک به دویست میلیارد تومان هزینه شده است. همین اعداد و ارقام را می‌توان به گونه دیگری مدیریت کرد که به دست مصرف‌کننده نهایی برسد و البته قیمت‌ها هم کنترل شود تا فشاری به اقشار آسیب‌پذیر جامعه وارد نشود.»

نماینده شیروان در مجلس در پایان با تأکید بر ضرورت حمایت از تولیدکنندگان داخلی افزود: «وقتی واردات با یارانه پنهان انجام نشود، تولیدکنندگان داخلی هم تقویت می‌شوند و بیشتر انگیزه پیدا می‌کنند که خودشان تأمین‌کننده مثلاً نهاده‌های دامی شوند. درواقع اگر این سیاست ارز ترجیحی کنار گذاشته شود و ما یارانه ‌را در انتهای زنجیره به مصرف‌کننده بدهیم، طبیعتاً تولید هم در داخل کشور بهتر شکل می‌گیرد و تقویت می‌شود و از سوی دیگر شاهد خروج بخش عظیمی از ارز کشور هم نخواهیم بود.»

حسابداری مالی چیست؟

حسابداری مالی یک شاخه ویژه حسابداری است که معاملات مالی شرکت را ردیابی می کند. با استفاده از استاندارد حسابداری معاملات ثبت ، خلاصه و در گزارش مالی یا صورت مالی مانند صورت سود و یا صورت وضعیت مالی ارائه می شود.

شرکت‌ها صورت های مالی را براساس یک برنامه معمول صادر می‌کنند. گیرندگان اصلی صاحبان سهام یا سهامداران و همچنین وام دهندگان خاص هستند. اگر سهام یک شرکت به صورت عمومی معامله شود ، صورتهای مالی (و سایر گزارشهای مالی) آن به طور گسترده منتشر می شود و اطلاعات احتمالاً سهام ترجیحی چیست؟ به افراد خارج سازمان مانند رقبا ، مشتریان ، کارمندان ، سازمانهای کارگری و تحلیلگران سرمایه گذاری می رسد.

ذکر این نکته مهم است که هدف از حسابداری مالی گزارش کردن ارزش یک شرکت نیست. بلکه هدف آن ارائه اطلاعات کافی برای دیگران برای ارزیابی ارزش یک شرکت برای خودشان است.

از آنجا که صورتهای مالی خارجی توسط افراد مختلف به طرق مختلف مورد استفاده قرار می گیرد; حسابداری مالی دارای قوانینی مشترک است که به عنوان استانداردهای حسابداری و به عنوان اصول پذیرفته شده حسابداری (GAAP) شناخته می شود.

مبنای نقدی در حسابداری مالی:

بر اساس مبنای نقدی کلیه رویدادهای مالی هنگامی در دفاتر ثبت می شوند که وجه نقد مورد مبادله قرار گرفته باشد به بیان ساده تر ، در این مبنا همیشه یک طرف سند حسابداری وجه نقد قرار دارد. این روش بسیار ساده بوده ولی از طرفی ممکن است اطلاعات درستی در اختیار استفاده کنندگان اطلاعات حسابداری قرار ندهد.

ورود دوگانه و مبنای تعهدی حسابداری

در قلب حسابداری مالی سیستمی شناخته می شود که به عنوان دفترداری دوبل (یا “حسابداری دوبل یا دوگانه”) شناخته می شود. هر معامله مالی که یک شرکت انجام می دهد با استفاده از این سیستم ثبت می شود.

اصطلاح “ورود مضاعف یا دوگانه” بدان معنی است که هر معامله حداقل روی دو حساب تأثیر می گذارد. به عنوان مثال ، اگر شرکتی 50 میلیون تومان از بانک خود وام بگیرد ، حساب نقد شرکت افزایش یافته و حساب قابل پرداخت شرکت افزایش می یابد. ورود دوگانه همچنین به این معنی است که یکی از حساب ها باید مبلغی را به عنوان بدهی وارد کرده باشد و یکی از حساب ها باید مبلغی را به عنوان اعتبار وارد کند. برای هر معامله مشخص ، مبلغ بدهی باید برابر با مقدار اعتبار باشد. مزیت حسابداری دوگانه این است که در هر زمان مشخص; مانده حساب دارایی شرکت با مانده بدهی آن و حساب سهامداران سهام (یا صاحب آن) برابر خواهد بود.

براساس مبنای تعهدی ، درآمد هنگام شناسایی ثبت می شود ، نه هنگام دریافت پول. به همین ترتیب ، هزینه ها هنگام تحقق ثبت می شوند ، نه هنگام پرداخت. به عنوان مثال ، اگرچه ناشر مجله برای اشتراک سالانه چک 600 هزار تومانی از مشتری دریافت می کند ، ناشر مبلغ ماهانه 50 هزار تومان (یک دوازدهم مبلغ اشتراک سالانه) را به عنوان درآمد ثبت می کند. به همین ترتیب ، هر ماه هزینه مالیات بر دارایی خود را به عنوان یک دوازدهم لایحه سالانه مالیات بر املاک ثبت می کند. با پیروی از مبنای تعهدی حسابداری ، سودآوری ، دارایی ها ، بدهی ها و سایر اطلاعات مالی شرکت با واقعیت اقتصادی مطابقت بیشتری دارد.

اصول حسابداری

اگر قرار باشد حسابداری مالی مفید باشد ، گزارش های یک شرکت باید معتبر ، قابل فهم و قابل مقایسه با سایر شرکت ها باشد. برای این منظور ، حسابداری مالی از مجموعه قوانین متداولی پیروی می کند که به عنوان استانداردهای حسابداری یا اصول حسابداری عمومی پذیرفته شده، شناخته می شوند.

چهار صورت مالی اساسی چیست؟

چهار صورت مالی اساسی مورد استفاده در حسابداری مالی به شرح زیر است:

صورت سود و زیان

صورت سود و زیان، درآمد خالص شرکت برای مدت زمان مشخص است. این کل درآمد یک شرکت منهای کل هزینه های آن است. همچنین در حسابداری مالی به “صورت سود و زیان” بیانیه سود نیز گفته میشود.

صورت سود و زیان جامع

صورت سود و زیان جامع یک صورت مالی است که هم درآمد خالص و هم سایر درآمد جامع را خلاصه می کند. درآمد خالص نتیجه ای است که با تهیه صورت سود و زیان حاصل می شود. در حالی که ، صورت سود و زیان جامع شامل کلیه سهام ترجیحی چیست؟ سودها و ضررهای غیرواقعی دارایی است که در صورت سود و زیان منعکس نشده است. این یک سند محکم تر است که اغلب توسط شرکت های بزرگ استفاده می شود.

صورت وضعیت مالی

صورت وضعیت مالی (که در استاندارد جدید حسابداری جایگزین ترازنامه شده است). به زبان ساده نشان می دهد که یک شرکت در یک تاریخ خاص چه میزان دارایی ، بدهی و سرمایه دارد.

دارایی ها می توانند شامل موارد زیر باشند:

• پول نقد
• حساب های دریافتنی
• سرمایه گذاری (از جمله املاک و مستغلات)
• ساختمانها
• دستگاه ها و تجهیزات
• وسایل نقلیه
• دارایی های نامشهود (مانند حق ثبت اختراع)

تعهدات یا بدهی ها می تواند شامل موارد زیر باشد:

• حسابهای قابل پرداخت
• وام های قابل پرداخت
• درآمد غیرمستقیم (محصول یا خدماتی که مشتری هزینه آن را پرداخت کرده است اما شرکت هنوز آن را ارائه نداده است)
• مالیات معوق
• مالیات های جاری
• حقوق و دستمزد (بدهی اما هنوز پرداخت نشده است)
• تعهدات گارانتی
• وامها

سرمایه می تواند شامل موارد زیر باشد:

• سهام (سهام ترجیحی و عادی)
• سود پایدار (پولی که باید برای تجارت دوباره سرمایه گذاری شود)
• درآمد جامع (سود یا زیان در سرمایه گذاری های شرکت در یک بازه زمانی خاص)

در یک صورت وضعیت مالی (ترازنامه)، دارایی = بدهی + سرمایه.

صورت جریان وجوه نقد

صورت جریان وجوه نقد کلیه درآمدها و بدهی های یک شرکت را در یک بازه زمانی مشخص به طور کامل شرح می دهد. این صورت مالی فقط مربوط به پول نقد است ، زیرا این صورت مالی شامل هزینه های استهلاک نمی شود (مانند صورت سود و زیان).

صورت جریان وجوه نقد ماندگاری یک شرکت در کوتاه مدت را بررسی میکند به این ترتیب که که آیا شرکت سرمایه درگردش کافی برای پرداخت بدهی ها و حقوق کارمندان خود دارد یا خیر؟

صورت سود انباشته

این میزان درآمد شرکت پس از پرداخت سود سهامداران است. درآمد انباشته که معمولاً به عنوان سود انباشته شناخته می شود; شامل بخشی از درآمد خالص است که توسط یک شرکت در طول زمان حفظ می شود ، نه اینکه به عنوان سود تقسیم شود. هرگونه درآمد انباشته معمولاً توسط شرکت برای سرمایه گذاری مجدد در مشاغل اصلی خود یا پرداخت بدهی خود استفاده می شود.

(همچنین می‌توانید آموزش جامع تهیه صورت‌های مالی را اینجا ببینید)

حرف آخر

حسابداری مالی فقط به یک بخش در زمینه حسابداری تجاری مربوط میشود. اطلاعات تهیه شده توسط این واحد به طور کلی داخلی است (در خارج از شرکت توزیع نمی شود.) و اصولاً توسط مدیریت برای تصمیم گیری های آینده و روشن شدن مسیر راه بنگاه اقتصادی استفاده می شود. سایر بخشهای حوزه حسابداری شامل حسابداری هزینه ، حسابداری مالیات و حسابرسی است. با شرکت در دوره‌های آموزش حسابداری موسسه پژوهش و آموزش همکاران سیستم برای ورود به بازارکار و یا ارتقا شغلی خود را آماده کنید.

ارزش اسمی هر سهم در بازار سرمایه چقدر است؟(راهنمای جامع)

در این مقاله به مبحث ارزش اسمی هر سهم می پردازیم و به صورت کامل به پرسش هایی از قبیل ارزش اسمی هر سهم چند ریال است؟ (ارزش اسمی هر سهم شرکت‌های سهامی عام معمولاَ چند ریال است؟) ، ارزش هر سهم در بازار سرمایهپاسخ خواهیم داد.

ارزش اسمی سهامی عام چیست ؟ تحلیلگران مختلف با قیمت متفاوتی مواجه می‌شوند و طبق بررسی و تحلیل‌های خود تصمیم می‌گیرند که باید خرید / فروش انجام دهند. هنگامی‌ که با ابزارهایی در بازار مالی سروکار دارید، با ارزش‌های مختلف سهام باید آشنا شوید. در تحلیل بنیادی برای سهم ارزش‌های مختلف در نظر گرفته می‌شود. ارزش بازاری، ارزش اسمی هر سهم، ارزش دفتری هر سهم و ارزش ذاتی آن. ارزش سهمی هر سهم در بازار سرمایه چقدر است ؟ اگر درباره تحلیل های بنیادی به دنبال اطلاعات بیشتری هستید مطالعه مقاله “تحلیل تکنیکال و بنیادی” را توصیه می کنیم.

تحلیل بودجه 1401 و تأثیر آن بر صنایع بورسی

سر فصل‌ها: تحلیل صنایع بورسی تا انتهای سال 1401 چالشهای صنایع مختلف بررسی شرکتهای کوچک پرپتانسیل بررسی جاماندگان بازار اثر…

ارزش واقعی و ارزش بازار حتی برای یک سهام ترجیحی چیست؟ مورد می‌توانند متفاوت باشند.

ارزش بازار اندازه‌گیری ارزش پولی یک شرکت است که بر اساس طیف وسیعی از عوامل، از جمله عرضه سهام آن و تقاضای سرمایه‌گذار برای آن سهام تعیین می‌شود. ارزش بازار بر اساس ارزیابی‌های متعددی مانند نسبت قیمت به درآمد، بازده حقوق صاحبان سهام، پتانسیل رشد بلندمدت و دارایی‌ها و بدهی‌های شرکت محاسبه می‌شود.

به‌طورکلی ارزش بازار یک شرکت می‌تواند با گذشت زمان بالا و پایین شود و اغلب تحت تأثیر شرایط بازار و صنعت قرار دارد. برای به‌دست‌آوردن ارزش دفتری سهم شرکت، دارایی‌ها که معادل پول نقد آن و همه چیزهایی را که باعث ارزشمندتر شدن آن شود، در نظر گرفته می‌شود و تمام بدهی‌ها و هر چیزی را که ارزش شرکت را کم می‌کند را از آن کسر و تقسیم به تعداد سهام مانده می‌کنیم.

اما محاسبه ارزش ذاتی سهام یک فرایند نسبتاً سخت‌تر است. زیرا مواردی وجود دارد که هرگز قادر به‌حساب کردن آنها نخواهید بود.

ارزش اسمی سهام به چه معناست؟

برای پاسخ به سوال قیمت اسمی چیست ؟ ارزش اسمی هر سهم در بازار سرمایه چقدر است ؟ باید بگوییم ارزش اسمی یکی از اجزای مهم بسیاری از محاسبات انواع اوراق قرضه و سهام ترجیحی است، از جمله پرداخت سود، ارزش بازار، تخفیف، حق بیمه و بازده.

ارزش اسمی سهام عادی معمولاً به دلیل ملاحظات عرضه / تقاضا بسیار کمتر از ارزش بازار آن خواهد بود درحالی‌که ارزش اسمی سهام ممتاز باید با ارزش بازار آن همخوانی بیشتری داشته باشد. ارزش سهام ترجیحی چیست؟ اسمی یک اوراق می‌تواند از ارزش بازاری آن متفاوت باشد.

ارزش اسمی سهام چقدر است؟

ارزش اسمی مستقیماً در شرکتی سرمایه‌گذاری می‌شود که سهام را به‌عنوان وسیله‌ای برای تزریق وجه نقد به معاملات منتشر کرده است و سهام نشان‌دهنده مالکیت بخشی از شرکت است.

سهام ممتاز ممکن است دارای ارزش اسمی خاصی باشد که نشان‌دهنده مبلغی است که شرکت در تاریخ بعدی به سهامدار بدهکار است. سهام عادی ممکن است نسبت به سهام ممتاز ارزش بیشتری از دست بدهد و ممکن است اختلاف بیشتری بین ارزش اسمی و بازار داشته باشد.

با تأثیر تورم یا کاهش تورم، ممکن است در هنگام فروش سهام ارزش اسمی باارزش واقعی اختلاف قیمت کم یا زیادی داشته باشد؛ بنابراین حتی با تغییر اقلام ترازنامه، ارزش بازار سهام ممکن است به طور اساسی متفاوت باشد.

در نتیجه عوامل عرضه و تقاضا، ارزش اسمی سهام عادی معمولاً بسیار کمتر از ارزش بازار آن خواهد بود. ارزش اسمی سهام ممتاز معمولاً باارزش بازار آن مطابقت دارد.

در بازار سرمایه ارزش اسمی قیمتی است که روی یک گواهی سهام، اوراق بهادار یا هر ابزار مالی دیگری چاپ می‌شود که نشان می‌دهد ارزش آن در سررسید چقدر خواهد بود. معمولاً ارزش اسمی 1000 ریال ارزش اسمی نامیده می‌شود. علم اقتصاد، ارزش اسمی قیمت فعلی یک اوراق بهادار را بدون درنظرگرفتن تورم یا عوامل دیگر نشان می‌دهد.

ارزش اسمی سهام به حداقل ارزشی اطلاق می‌شود که برای نوع خاصی از سهام منتشر شده توسط شرکت تعیین می‌شود که از تقسیم ارزش کل سرمایه شرکت بر تعداد کل سهام موجود در آن شرکت محاسبه می‌شود.

فرمول محاسبه ارزش اسمی سهام

فرمول ارزش اسمی سهام بسیار ساده است و از تقسیم سرمایه بر تعداد سهام باقی‌مانده شرکت به دست می‌آید.

تعداد سهام باقی‌مانده شرکت / سرمایه سهام شرکت= ارزش اسمی سهام

مراحل محاسبه ارزش اسمی سهام

فرمول را می‌توان با استفاده از مراحل زیر به دست آورد:

1. ابتدا کل سرمایه را تعیین کنید که به‌راحتی در سایت کدال در ترازنامه شرکت در دسترس است.
2. در مرحله بعد، تعداد سهام شرکت را تعیین کنید. (لطفاً در نظر داشته باشید که نه از سهام مجاز بلکه سهام پرداخت شده استفاده می‌شود که از سایت tsetmc روی تابلوی نماد هر شرکت نیز درج شده است)
3. در نهایت، فرمول از تقسیم کل سرمایه سهام پرداخت شده (مرحله 1) بر تعداد سهام باقیمانده شرکت (مرحله 2)، به دست می‌آید.

در حال حاضر سرمایه شرکت‌های بورسی باتوجه‌به قیمت اسمی سهام تعیین و محاسبه می‌شود؛ بنابراین در شرکت‌های سهامی عام، سرمایه شرکت از حاصل‌ضرب تعداد سهام در قیمت اسمی یک سهم (1000 ریال در ایران) محاسبه می‌شود.

به‌عنوان‌مثال، یک شرکت ممکن است با انتشار 5 میلیون سهم با قیمت 1000 ریال (100 تومان)، 500 میلیون تومان افزایش سرمایه دهد، حتی اگر سهام با قیمت 700 تومان به‌ازای هر سهم در بازار معامله شود.

در مثالی دیگر از یک شرکت بورسی، به طور مثال 400 میلیون برگه سهم در شرکت کاشی الوند (با نماد کلوند) در بازار دوم بورس در حال مبادله است، با انجام یک ضرب ساده متوجه خواهید شد که سرمایه ای که شرکت با آن در بورس فعال است، 40 میلیارد تومان می باشد:

40.000.000.000= 400.000.000 × ارزش اسمی سهم(100 تومان)

مقدار اسمی چیست؟

ارزش اسمی هر سهم شرکت های سهامی عام چند ریال است؟ ارزش اسمی هر سهم در بازار چقدر است ؟ ارزش اسمی اوراق بهادار که اغلب به‌عنوان ارزش اسمی هر سهم شناخته می‌شود، قیمت بازخرید آن است. باتوجه‌به اوراق قرضه و سهام، این مقدار اعلام شده اوراق بهادار منتشر شده، در مقابل ارزش بازار است.

در اقتصاد، مقادیر اسمی به نرخ تعدیل نشده یا قیمت فعلی اشاره دارد، بدون درنظرگرفتن تورم یا سایر عوامل در برابر مقادیر واقعی که در آن تغییرات برای تغییر سطح عمومی قیمت در طول زمان اعمال می‌شود. ارزش واقعی یک اوراق بهادار ارزش بازار آن یا یک قیمت تعدیل شده است که تغییرات سطح قیمت را که در طول زمان اتفاق افتاده است، به‌حساب می‌آورد.

ارزش اسمی هر سهام در بازار سرمایه چقدر است ؟ ارزش اسمی هر سهم، معمولاً هنگام انتشار سهام اختصاص می‌یابد طبق قانون تجارت در ایران ارزش اسمی و پایه هر سهم ۱۰۰۰ ریال (۱۰۰ تومان) تعیین گردیده است. یعنی مبلغ اسمی سهام، هریک ۱۰۰۰ ریال است.

یکی از اجزای مهم محاسبات ارزش اسمی اوراق قرضه و سهام است، از جمله ارزش بازار، و بازده. ارزش اسمی سهام عادی معمولاً به دلیل ملاحظات عرضه و تقاضا بسیار کمتر از ارزش بازار آن خواهد بود. ارزش اسمی یک اوراق از ارزش بازار آن بر اساس نرخ بهره بازار متفاوت خواهد بود.

مقادیر اسمی و واقعی سهام در اقتصاد نیز نقش مهمی ایفا می‌کنند. چه تولید ناخالص داخلی اسمی در مقابل تولید ناخالص داخلی واقعی را در نظر بگیرند و چه نرخ بهره اسمی را در مقابل نرخ بهره واقعی. فاکتورهای ارزش واقعی در تغییرات قدرت خرید است. درحالی‌که نرخ بازده اسمی منعکس‌کننده سود سرمایه‌گذار به‌عنوان درصدی از سرمایه‌گذاری اولیه وی است، نرخ واقعی بازده تورم و قدرت خرید واقعی درآمد سرمایه‌گذار را در نظر می‌گیرد.

سهام نیز بر اساس ارزش کل سهامشان طبقه‌بندی می‌شوند که به آن ارزش بازار گفته می‌شود. شرکت‌هایی سهام ترجیحی چیست؟ که بیشترین سرمایه بازار را دارند سهام کلان بزرگ نامیده می‌شوند، سهام متوسط ​​و کوچک به ترتیب شرکت‌های کوچک‌تر را نشان می‌دهند. هیچ خط دقیقی وجود ندارد که این دسته‌ها را از یکدیگر جدا کند.

سهام کلان بزرگ به‌عنوان سرمایه‌گذاری امن‌تر و محافظه‌کارانه‌تر در نظر گرفته می‌شوند، درحالی‌که سقف متوسط ​​و سقف کوچک ظرفیت بیشتری برای رشد در آینده دارند اما خطرناک‌تر هستند. با این‌حال، فقط به این دلیل که دو شرکت در اینجا در یک گروه قرار می‌گیرند، به این معنی نیست که آنها به‌عنوان سرمایه‌گذاری چیزهای مشترک دیگری دارند و یا اینکه در آینده به روش‌های مشابه عمل می‌کنند.

ارزش دفتری

اکنون که به خوبی می دانید ارزش اسمی هر سهم چقدر است بهتر است به سراغ تفاوت ارزش اسمی و دفتری برویم .ارزش دفتری برابر با دارایی خالص در ترازنامه یک شرکت است در نتیجه، ارزش دفتری را می‌توان به‌عنوان ارزش خالص دارایی (NAV) یک شرکت نیز در نظر گرفت که به‌عنوان کل دارایی‌های آن منهای بدهی‌ها محاسبه می‌شود. در صورتی که درباره نحوه محاسبه NAV به دنبال اطلاعات بیشتری هستید مطالعه مقاله “محاسبه nav در اکسل” را پیشنهاد می کنیم.

ارزش دفتری از نظر ارزیابی مهم تلقی می‌شود زیرا نمایانگر تصویر منصفانه و دقیقی از ارزش شرکتی است. این امر می‌تواند آنها را قادر به یافتن معاملات معامله در سهام کند، به‌ویژه اگر آنها شک کنند که شرکتی کم‌ارزش است و یا آماده رشد است و سهام در حال افزایش است.

در کشورهای با اقتصاد تورمی ارزش دفتری تنها پس از تجدید ارزیابی دارایی‌ها به‌روز و بر اساس اعداد واقعی است و بعد از سیکل‌های تورمی ترازنامه اعداد درستی را به ما نشان نمی‌دهد و این موضوع باعث می‌شود میزان بازدهی دارایی‌های شرکت و نرخ بازدهی حقوق صاحبان سهام شرکت مبهم باشد. امری مطلوب برای هیئت‌مدیره برخی مدیران ناکارآمد که با استفاده از فرصت تورم ضعف‌های خود را پوشش می‌دهند.

قیمت اسمی و واقعی چیست؟ و چه تفاوتی باهم دارند؟

در توضیح قیمت اسمی سهام گفته شد که قیمتی است که سهم در بازار سرمایه پذیره‌ نویسی و عرضه اولیه می‌شود. اما برای پاسخ به سوال قیمت اسمی و قیمت واقعی چیست ؟ باید گفت قیمت اسمی هر سهم ۱۰۰ تومان است که روی هر برگه اسمی ثبت شده است. اما به این معنا نیست که به همان مبلغ در بازار معامله می‌شود.

ارزش اسمی هر سهم در بازار سرمایه چقدر است؟ برای محاسبه ارزش اسمی سهم باید به این نکته اشاره کنیم که زمانی که سرمایه شرکت را بر ۱۰۰ تقسیم کنیم، ارزش اسمی هر سهم محاسبه می‌شود و به بدین صورت فرمول ارزش اسمی هر سهم بدست می آید.

به هنگام عرضه اولیه سهم، اگر تقاضا برای آن زیاد باشد، قیمت اسمی هر سهم نیز بالطبع افزایش می‌یابد و بالعکس. قیمت واقعی، قیمتی است که سهم در بازار معامله می‌شود و بر اساس میزان عرضه و تقاضایی که برای سهم وجود دارد، محاسبه می‌شود. اگر هنوز به خوبی نمی دانید عرضه اولیه چیست مقاله “عرضه اولیه چیست” را مطالعه نمایید.

اگر قیمت واقعی سهم را در تعداد سهام عرضه شده ضرب کنیم، ارزش سهام شرکت محاسبه می‌شود. قیمت واقعی ممکن است با قیمت اسمی تفاوت زیادی داشته باشد و قیمت واقعی چندبرابر قیمت اسمی باشد.

عرضه اولیه سهام در مقابل عرضه اولیه ارز دیجیتال: تفاوت در چیست؟

این مقاله تفاوت‎های کلیدی ارز دیجیتالی ICO با سهام IPO را مورد بررسی قرار می‎دهد. دانستن این تفاوت‎ها دانش شما را در مورد ارز دیجیتالی روشن می‎کند.

تا جولای سال ۲۰۱۷ مقدار کلی دلار در عرضه اولیه کوین (ICO) تا ۱٫۲۵۲٫۶۷۶٫۳۵۲ دلار امریکا، افزایش یافت. یعنی بیش از یک بیلیون دلار ظرف مدت ۷ ماه. با سرمایه کلی بازار بیش از ۱۰۰ یلیون دلار آمریکا، بازار ارز دیجیتالی توجه بسیاری را به خود جلب کرده است از دلالانی که می‎خواهند سریهع به پول برسند تا کارشناسانی که نگران عدم شفافیت آن هستند. رشد انفجاری ICO ها صنعت را قطبی کرده است . و انتقاداتی در مورد این پدیده به عنوان حبابی که منتظر ظهوز است وجود دارد در حالیکه طرفداران آن استفاده از چنین ICO هایی را، ابداعی انقلابی می‎دانند که ساختار قدیمی اقتصاد را تغییر می‎دهد. (مطالعه بیشتر در: ۴ دلیل برای اینکه اکنون زمان مناسبی برای سرمایه‎گذاری در ارز دیجیتالی نیست).

شبیه سهام پنی است اما با قوانین کمتر

عرضه اولیه کوین (ICO) وسیله‎ای برای سرمایه‎گذاری جمعی از طریق ایجاد و فروش کوین دیجیتالی یا توکن برای توسعه پروژه است، قبل از اینکه به این مبحث پرداخته شود خوب است تفاوت بین کوین‎های ازر دیجیتالی و توکن‎ها روشن شود (مطالعه بیشتر در: کوین‎ها، توکن‎ها و آلتکوین: تفاوت در چیست؟)

برای فهم ویزگی‎های ICO بهتر است آن را با چیزی مشابه در بازار مالی به نام عرضه اولیه سهام (IPO) مقایسه کنیم. IPO به فروش عمومی سهام یک شرکت برای اولین بار و با هدف کنترل هزینه‎های طرح توسعه تجاری برمی‎گردد. اجازه دهید نگاهی به تفاوت‎های بین ارز دیجیتالی ICO و سهام IPO بیندازیم.

برای ثبت از طریق مقام مسئول، ایجاد یک سند به نام دفترجه دستورالعمل از طرف هر شرکتی که می‎خواهد IPO صادر کند، شرط لازم می‎باشد دفترچه دستوالعمل شامل ابلاغیه قانونی برای صدور سهام به صورت عمومی است و باید استانداردهای شفاف خاصی را رعایت کند. این دفترچه باید شامل اطلاعات کلیدی در مورد شرکت و IPO آینده آن باشد تا به سرمایه‎گذاران امکان یک تصمیم‎گیری آگاهانه بدهد.

ICOها درگیر هیچ شرط قانونی برای صدور هر گونه سند قانونی نیستند. با این وجود سندی به شکل فرم گزارش توسط تیم توسعه دهنده تهیه می‎شود تا اطلاعات کلیدی در مورد پروژه مانند اهداف و سهام ترجیحی چیست؟ مکانیزم‎ها را روشن کنند. باید یادآوری شود که این فرم گزارش ICO دارای هیچ استانداردی نیست همه پروزه ‎ها می‎توانند فرم گزارشی ارائه دهند و به دلخواه خود اطلاعاتی را اضافه یا حذف کنند. (اطلاعات بیشتر : راهنمای شناسایی کوین‎های تقلبی)

1. دنبال کردن سوابق و اعتبار

یک سری شرایط وجود دارد که شرکت قبل از لیست کردن سهامش از طریق IPO باید آنها را اجرا کند که آنها عبارتند از: داشتن حداقل سرحد درآمد و دنبال کردن دقیق سوابق. این فرایند نیازمند شرکت‎های حسابداری حرفه‎ای است که بتواند حساب‎ها را مشخص کند و نیازمند بانک‎های سرمایه تا به عنوان ضامن برای معاملات و همچنین نماینده مبادلات و اجرای شرایط خاص عمل کنند. این فرایندها به عنوان فیلترهای طبیعی برای شرکت‎های اعتباری عمل می‎کنند تا بتوانند سهام خود را به صورت عمومی صادر کنند.

بعلاوه بیشتر شرکت‎ها که در فکر عمومی شدن بوده‎اند توسط مؤسسات سرمایه‎گذاری (مانند سرمایه‎گذاران فرشته خو، شرکت‎های سهام خصوصی، سرمایه‎گذار مخاطره پذیر و غیره ) که ریز کاوی دقیقی در مورد اعتبار کار انجام داده‎اند، تامین هزینه شده‎اند

از آنجایی که ICO نیاز به هیچ چهارچوب مقرراتی یا پروتکلی ندارد بیشتر آنها سابقه‏ای از خود ندارند و فقط یک فرم گزارش دارند تا پروژه را پشتیبانی کند. درحالیکه بعضی از آنها دارای نمونه اولیه کاری (به شکل آلفا و بتا) هستند، بیشتر پروژه‎ها فقط دارای چهارچوب کاری مفهومی هستند که در فرم گزارش مشخص شده است. این امر ارزیابی اصول آنها را تقریبا غیر ممکن کرده است. بنابراین ریز کاوی شما بر روی انتظارات آینده پروژه کمتمرکز است تا روی تاریچه گذشته آن چون سوابقی برای آن وجود ندارد. این دلیل اصل ریسک‎پذیر بودن سرمایه‎گذاری در ICO است. درست است که می‎توانید با مشاهده تجارب توسعه دهندگان یا افرادی که از پروژه حمایت می‎کنند مقداری اعتبار استخراج کنید اما هرگز نمی‎دانید که این پروزه کار خواهد کرد یا نه.(اطلاعات بیشتر: خطرات سرمایه‎گذاری درارز دیجیتالی)

سهام بدست آمده از طریق IPO نشان دهنده این است که مالک در درآمد آینده شرکت سهیم است. سهام را می‎توان به دو طبقه مختلف تقسیم کرد، سهام معمولی و سهام ترجیحی یا هیبردی. کاربرد داشتن سهام برای سهامدارن، حق دریافت تقسیمات و حق رای در جلسات، را محفوظ می‎کند .

برعکس IPO ، اکتساب کوین ICO مالکیت پروژه را نمی‎پذیرد. راه‎های زیادی وجود دارد که سرمایه‎گذاران کوین‎ها به سودهایی در آینده برسند و این امر بستگی به چگونگی ساختار کوین دارد. به طور کلی ارزش ارز دیجیتالی مستقیما با کاربرد مفهومی آن در ارتباط است. بعضی از کوین‎ها با مراجعه به سهم در، درآمد آینده پروژه کسب اعتبار می‎کنند.درحالیکه بعضی از کوین‎ها اعتبارشان را معادل استفاده‌شان در اکو سیستم می‎دانند؛ هرچه کوین تطبیقبیشتری داشته باشد ارزش آن هم بالاتر خواهد رفت. (اطلاعات بیشتر: کوین‎ها، توکن‎هاو التکوین: تفاوت در چیست؟)

صدور سنتی IPO فرایند طولانی دارد به خاطر شرایط قانونی و مراحل پذیرش. از تصویب مقامات قانونی گرفته تا خود IPO که ۴ تا ۶ ماه به طول می‎انجامد.

کل فرایند ICO دوره کوتاه‎تری دارد. این دوره بستگی دارد به ماهیت و جدول زمانی خود پروژه. وقتی که فرم گزارش تهیه شد و قرارداد هوشمند برای فروش جمعی به اتمام برسد فروش جمعی آغاز می‎شود. طول مدت فروش جمعی می‎تواند مطابق حداکثر هارد کپ یا دوره ثابت فروش باشد که معمولا یک ماه طول می‎کشد. با این وجود هایپد ICO خیلی زودتر به پایان می‎رسد.

(مورد مطالعه: ICO برای بیسیک اتنشن توکن (BAT) در ۳۰ ثانیه ۳۶دلار افزایش داشت) عجله کنید.

IPOها اغلب فقط برای مؤسسات سرمایه‎گذاری تخصیص داده می‎شوند مانند بانک‎های سرمایه، صندوق سرمایه‎گذاری مشترک، ودیعه سپاری. گاهی قسمت کوچکی به سرمایه‎گذاران معمولی و خرده پا تخصیص داده می‎شود. به این معنی که حتی اگر شما دارای نفوذ زیادی باشید اکتساب سهم در ‏IPO یا غیر ممکن و یا خیلی سخت است. سهام را فقط زمانی می‎توان خریدکه در تبادلات معامله می‎شوند .

همه می‎توانند در یک ICO شرکت کنند تنها چیزی که نیاز دارید ارز بیت کوین یا اتریوم است و می‎توانید آنها را به صورت توکن ICO تبدیل کنید. ایم امتیاز باعث از بین رفتن ماهیت جرگه سالار سنتی می‎شود و به مردم این قدرت را می‎دهد که در سرمایه‎گذاری شرکت کنند و سود بدست بیاورند. این دمکراتیزه کردن برای افراد زیادی امتیاز بزرگی است، چون قدرت به مردم باز می‎گردد و از دست یک عده خاص خارج می‎شود. (اطلاعات بیشتر: وقتی اعتماد دیگر مسئله‎ای خاص نیست)

آینده چه چیزی در بر دارد

اگرچه ICO در حال حاضر قانونمند نیست، بعضی دولت‎ها به آن نظارت دارند. فقط مدت زمانی طول می‎کشد تا محدودیت‎های قانونی برای تداوم صنعت تنظیم شوند. تنها مشکلی که پیش می‎آید ورود یک ICO جعلی در فرایند قانونگذاری است. اکنون بهترین راه برای سرمایه‎گذاران برای حفاظت از خودشان، انجام دادن ریزکاوی دقیق قبل از سرمایه‎گذاری در هر ICO است. چک لیست‏های تحلیلی مهم مخصوصا برای ارز دیجیتالی تهیه شده ‎اند. امید می‎رود خودتان را با دانش درست مجهز کنید. در صورت هر گونه سوال جدید، خوشحال می‎شویم اطلاعات درست را در خدمت شما قرار دهیم.

استدلال مخالفان و موافقان دلار ۴۲۰۰ چیست؟ ۶ دلیل ارجحیت یارانه نقدی بر ارز ترجیحی/ حذف دفعی توصیه نمی‌شود

خبرگزاری تسنیم، یکی از مسائلی که در چند سال اخیر مورد توجه کارشناسان اقتصادی قرار گرفته، موضوع نرخ ارز ترجیحی (دلار 4200) است. با استقرار دولت سیزدهم و تغییر سیاست‌های اقتصاد کلان کشور، لازم است هرچه سریع‌تر موضوع نرخ ارز ترجیحی تعیین تکلیف شود.
در نوشتار حاضر سعی شده است با بررسی تاریخچه تخصیص ارز ترجیحی در دولت‌های یازدهم و دوازدهم، آرای موافقان و مخالفان این سیاست یارانه‌ای بررسی شود و در پایان رویکرد سیاستی مناسب پیشنهاد گردد.

تاریخچه ارز ترجیحی

ایران، به‌واسطه ارز حاصل از صادرات نفت و فرآورده‌های نفتی همواره دارای تراز تجاری مثبت بوده است، با وجود این، اما در ماه‌های پایانی سال 1396 و نیز ابتدای سال 1397، بازار ارز کشور با نوسانات قابل‌توجهی همراه بود و نرخ ارز در بازار آزاد طی سه‌ماهه منتهی به فروردین‌ماه 1397، بیش از 30 درصد افزایش یافت که بر اساس استانداردهای ادبیات بحران ارزی، مصداق یک بحران ارزی است. در واکنش به نوسانات شدید نرخ ارز، ستاد اقتصادی دولت دوازدهم در راستای حمایت از مصرف‌کنندگان کالاهای وارداتی در برابر افزایش نرخ ارز، اقدام به تعریف ارز ترجیحی نمود. بر اساس بند 5 مصوبه هیئت وزیران در تاریخ 1397/1/22 نرخ ارز به‌طور یکسان برای «همه» مصارف ارزی بر اساس هر دلار معادل 42000 ریال تعیین شد. با اعلام رسمی این تصمیم انتقادات فراوانی از سوی کارشناسان به دولت دوازدهم در ارتباط با تأمین ارز واردات همه کالاها با نرخ ترجیحی مطرح شد و این امر موجب گردید در اواخر خردادماه سال 1397 کالاهای وارداتی به 4 گروه به‌شرح ذیل تقسیم شوند:

گروه سهام ترجیحی چیست؟ کالاهای وارداتی

کالاهای اساسی و ضروری

درآمدهای ناشی از فروش نفت

نرخ بانک مرکزی همراه با یارانه 4000ریالی

مواد اولیه و کالاهای واسطه‌ای و سرمایه‌ای

از محل عرضه ارز حاصل از صادرات فرآورده‌های نفتی، پتروشیمی، محصولات فولادی و فلزات رنگی در سامانه نیما

از محل عرضه ارز حاصل از صادرات صادرکنندگان خرد و غیرحاکمیتی در بازار ثانویه

کالاهای لوکس و غیرضروری و کالاهایی که مشابه تولید داخل دارد.

باتوجه‌به آمار گمرک جمهوری اسلامی ایران از مجموع 19 میلیون و یک‌صد هزار تن کالای وارداتی به کشور در 6ماهه نخست سال 1400، 14 میلیون و 300 هزار تن آن مربوط به 25 قلم کالای اساسی به‌ارزش 8 میلیارد و 900 میلیون دلار است که 75 درصد کل کالاها را تشکیل می‌دهد، کالاهایی که ارز ترجیحی به آنها سهام ترجیحی چیست؟ تعلق گرفته 12.4میلیون تن به‌ارزش 7 میلیارد دلار بود که به‌لحاظ وزنی 65 درصد کل کالاهای ترخیص‌شده را شامل می‌شود و سهم بزرگی از واردات ایران دارد.

فارغ از نقدهای کارشناسی بر نحوه گروه‌بندی اقلام وارداتی و زیرگروه‌ها، دو دیدگاه مخالف با یکدیگر ناظر بر تخصیص ارز ترجیحی بر کالاهای اساسی وجود دارد:

الف) موافقان تخصیص ارز ترجیحی:

شماری از کارشناسان اقتصادی معتقدند به‌دلیل سهم بالای کالاهای اساسی در سبد هزینه خانوارهای دهک‌های پایین درآمدی، لازم است به هر روش ممکن مانع از افزایش قیمت این کالاها شد تا فشار کمتری به اقشار کم‌درآمد جامعه وارد شود، در نتیجه این کارشناسان تخصیص ارز ترجیحی به کالاهای اساسی را به‌عنوان سیاستی حمایتی از دهک‌های پایین قلمداد می‌کنند و آن را امری الزامی می‌دانند. این گروه از کارشناسان در اثبات استدلال خود به آمار و ارقام ذیل اشاره می‌کنند: (منبع مرکز آمار ایران)

همان‌طور که در جدول فوق ملاحظه می‌کنید؛ کالاهای اساسی مانند هزینه خوراکی‌ها و هزینه مسکن بیشترین سهم را بین هزینه‌های دهک‌های پایین جامعه تشکیل می‌دهند، در نتیجه لازم است سیاست حمایتی مناسبی جهت تأمین مایحتاج ضروری این دهک‌ها اتخاذ گردد. ازآنجاکه بخش اعظمی از اقلام اساسی موردنیاز این دهک به‌طور مستقیم یا باواسطه در زنجیره تولید خود به واردات مربوط می‌شود؛ تخصیص ارز ترجیحی به این اقلام امری ضروری است.

ب) مخالفان تخصیص ارز ترجیحی:

کارشناسان اقتصادی مخالف با نرخ ارز ترجیحی معتقد هستند ازآنجاکه مصرف گروه‌های پردرآمد از کالاهای تحت پوشش ارز ترجیحی نسبت به دهک‌های پایین جامعه بیشتر است؛ لذا این سیاست موجب بهره‌مندی بیشتر دهک‌های بالای درآمدی از یارانه ارزی مذکور می‌شود و هدف اصلی سیاستگذار مبنی بر حمایت از اقشار کم‌برخوردار جامعه از طریق تخصیص ارز ترجیحی، محقق نخواهد شد و بالعکس این اقشار ثروتمند جامعه هستند که بیشترین سود از یارانه ارزی را کسب می‌کنند. این گروه از کارشناسان در استدلال به آمار و ارقام ذیل که یارانه دریافتی دهک‌های مختلف از کالاهای اساسی (هزار ریال) است؛ اشاره می‌کنند:

همان‌طور که ملاحظه کردید بر اساس آمار فوق، دهک‌های درآمدی بالای جامعه بسیار بیشتر از دهک‌های درآمدی پایین جامعه از یارانه ارزی برخوردار شده‌اند به‌گونه‌ای که دهک دهم حدود 4 برابر دهک اول از یارانه‌های ارزی استفاده می‌کند، همچنین عدم نظارت کافی در 4 مرحله واردات (نظارت بر واردات همان کالای اساسی و به‌میزان مقررشده با ارز ترجیحی)، تولید (استفاده از کالای وارداتی در زنجیره تولید کالای اساسی و فروش به‌قیمت مصوب به تولیدکننده)، توزیع (نظارت بر توزیع دقیق کالای یارانه‌ای، عدم تشکیل بازارهای سیاه و. ) و مصرف (عدم انتقال کالای اساسی تخصیص‌داده‌شده به دهک‌های پایین به بازارهای غیررسمی توسط خود جامعه هدف و فروش آن به دهک‌های بالاتر) صورت نمی‌پذیرد و صرفاً این یارانه موجب ایجاد رانتی بزرگ برای واردکننده گردیده و اهداف اصلی خود را محقق نکرده است. افزایش درخواست واردات این نوع کالاها پس از اختصاص ارز ترجیحی نیز خود مؤید دیگری بر این مدعاست، در نتیجه این گروه از کارشناسان خواستار حذف ارز ترجیحی هستند.

سیاست پیشنهادی:

در مجموع سیاست تخصیص ارز ترجیحی را می‌توان سیاستی مفید دانست اگر چارچوب‌های موردنیاز نظارتی جهت اعمال صحیح آن برقرار شود، در واقع با اتخاذ تدابیر مناسب و افزایش نظارت‌ها در 4 مرحله ذکرشده می‌توان اطمینان حاصل کرد که کالای وارداتی با ارز ترجیحی توسط جامعه هدف که همان دهک‌های پایین جامعه هستند مصرف می‌شوند اما چنانچه همانند گذشته بدون وجود تعریف دقیق و کارشناسی از اقلام اساسی در وهله نخست و عدم نظارت مناسب در 4 مرحله فوق، اقدام به اجرای سیاست تخصیص ارز ترجیحی نماییم؛ نه‌تنها رفاه دهک‌های پایین جامعه را افزایش نداده‌ایم؛ بلکه با تخصیص ارز ترجیحی نتیجه‌ای جز توزیع رانت به‌نفع بخش کوچکی از جامعه را شاهد نخواهیم بود.

لازم به ذکر است در جهت حمایت از دهک‌های پایین جامعه، تخصیص مناسب یارانه نقدی و متعادل کردن منظم نرخ آن با تورم سالانه کشور، از دیگر سیاست‌های حمایتی مفید است که می‌تواند موردتوجه سیاستگذار قرار گیرد. از نقاط قوت این سیاست یارانه‌ای در مقابل سیاست تخصیص ارز ترجیحی می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد:

• هزینه کمتر شناسایی دهک‌های سهام ترجیحی چیست؟ پایین جامعه توسط سیستم بانکی و نظام مالیاتی کشور؛
• امکان اصابت دقیق سیاست اعمالی به جامعه هدف از طریق واریز یارانه به حساب شخصی فرد؛
• امکان تغییر سریع میزان یارانه تخصیصی متناسب هر خانواده با معیارهای اقتصاد کلان مانند میزان تورم، نرخ بهره و بیکاری خانوارها؛
• تعیین محل مصرف یارانه تخصیصی توسط خود خانوار در جهتی که بیشترین رفاه را نصیب جامعه هدف کند؛
• کاهش فسادهای ناشی از ایجاد رانت برای گروهی خاص ناشی از اعطای اجازه‌نامه‌های وارداتی و. ؛
• کاهش هزینه نظارت و پیشگیری از فساد.

باتوجه‌به افزایش چشمگیر تورم مصرف‌کننده در سال‌های اخیر، توجه به این نکته لازم است که دولت سیزدهم باید بیش‌ازپیش در جهت حمایت از اقشار آسیب‌پذیر جامعه، سیاست‌های حمایتی مناسب را اتخاذ و از سهام ترجیحی چیست؟ حذف دفعی ارز ترجیحی به‌دلیل افزایش نوسانات قیمتی کالاهای اساسی پرهیز کند و لازم است سیاست یارانه‌ای مناسب مانند پرداخت یارانه نقدی متناسب با نرخ تورم سالانه، به‌صورت تدریجی و با اصلاح سازوکارهای موجود، جایگزین آن گردد تا حمایت از دهک‌های پایین جامعه و کاهش فاصله طبقاتی ادامه پیدا کند.

* سید ابوالفضل وزیری، پژوهشگر دفتر مطالعات راهبردی رونق تولید